Bazen bir adımdır yürümemiz gereken…
Dışımıza yürüdüğümüzü sanırken içimize yürürüz aslında
İçimize yürüdüğümüz adımların karşılığıdır maddede yürüdüğümüz tek bir adım…
Kimse bilmez kimin nereye yürüdüğünü…
Maddede adım attığını sanır bazıları, aynı yerde dolandığının farkına varmaksızın…
Adım atılacak yer kalmadığında yalnızlıklarıyla yüzleşirler… Bulundukları yerde hiçbir şey yoktur artık.
Altın Çağ, ne içimizde ne dışımızda karanlığın gölge noktasını dahi bırakmaksızın aydınlatmıştır elmasın ışıltısıyla.
İnsanın nefsiyle savaşı bitmiştir.
Silah gibi kullandığı bedeni eriyip akmıştır kendi içine doğru…
“Bu yolu böyle yürüdünüz.
Kalbinizi kalbim bildiniz.
Ocağınızı hatırladınız.
Sadece bir adım attınız kendi içinize ve birbirinize.
O adım sizi Bana taşıdı.
Devirlerdir atılamayan tek bir adımdı bu.
İkinizin kalbine bağladım ailenizi.
Siz birbirinize yürüdüğünüzü sandınız, oysa kainatı yürüttünüz. Işığınızla aydınlandı tüm varoluş.
Çiçek çiçek açtı tüm sistemler, hepsinin yüzü Bana dönük. Güneşim Ben.
Tüm kainatı kucaklayan Aşk Ateşi’yim.
Elimle güneşe “OL” derim, çevresinde gezegenleri döndürürüm. İkinizin ışığından yarattım dünyanızın güneşini…
İzleyip taşıyın cennetinize isterim....
Kendinizi ve Ben’i.”
Işığımız sonsuz olsun ....
Hadjimoukoff Hatice Şirin UYANIK
Araştırmacı-Yazar-Şair